تحلیل سوانح­ العشاق از دیدگاه «من استعلایی» پدیدارشناختی

      تحلیل سوانح­العشاق از دیدگاه «من استعلایی» پدیدارشناختی   (رویکردی پدیدارشناختی به قلمرو عرفان)     راضیه حجتی‌زاده [1]   تاریخ دریافت: 27/11/91   تاریخ تصویب: 20/8/92         چکیده   متون ادب فارسی به سبب برخورداری از تنوع وگستردگی فراوان از دیرباز توجه منتقدان را به خود معطوف داشته است. در این میان، سوانح احمد غزّالی از دو جهت، یکی به دلیل نظریه­پردازی‌های معرفت­شناسانه و دیگر نوع نگاه مؤلف به توصیف پدیدارهایی چون عشق، عاشق و معشوق، از وجهۀ معرفتی بالایی برخوردار است؛ پژوهش حاضر روش نقد پدیدارشناختی رابا توجه به یکی از دغدغه‌های اصلی خود که رسیدن به «التفات» و «طلبگاهی» منحصراً عرفانی و نیز ارائۀ پاسخی برای چگونگی ارتباط میان آگاهی با مسألۀ فناست، در تحلیل رخدادهای معرفتی سوانح به کار گرفته است.   روش انتقادی این مقاله، پدیدارشناسی استعلایی است تا با اتکا به تحلیل آن، از کیفیّت ظهور رخداد آگاهی و «من استعلایی»، موضوع را به تعبیر سوانح از «طلبگاه» عرفان قرن ششم ارزیابی، و اهمیت انتخاب عشق را در ایجاد و تکوین فرایند آگاهی بیان کند. دستاورد عملی این مقاله، معرفی عینی یک الگوی کاربردی به منظور بررسی فرایند معرفت شناسی در حوزۀ ادبیات عرفانی است.   واژه‌های کلیدی: آگاهی، پدیدارشناسی، سوانح، عشق، غزالی، من استعلایی .   [1] . دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان؛ [email protected]